"مادری" وظيفه اي سنگين و انجام آن توام با مسائل و مشكلات است. مادر در طي مراحل متعدد تربيت كودك نيازمند است كه بردبار و در برابر دشواري ها مقاوم و در برابر ناكامي ها خوددار باشد. بر اين اساس مادر بدون پيوند با خداوند متعال نمي تواند به خوبي از عهده انجام وظيفه برآيد و كار دشوارش را به پايان رساند.
 
عبادت ايجاد پيوند با خداست وبراي مادر فرصتي است تا نفسي تازه كند و با قدرت و تلاشي جديد به كارش ادامه دهد. عبادت براي مادر ضروري است و بدون آن كار مادر ناقص است. از سوي ديگر مادر نيازمند است كه خير مطلق براي كودك باشد و به انتظار پاداش و به چشمداشت جبران آينده طفل از زحمات خود نباشد. درچنين صورتي او بايد خالصانه كار كند و جز خير وخوبي نخواهد وغير از خداي پاداش نطلبد.
 
از سوي ديگر مادر الگوي كودك است و اگر بخواهد نسل سالم به جامعه تحويل دهد چاره اي ندارد جز آنكه به خدا مومن ومعتقد و دائما درتمرين عبادتي باشد. ضروري است از حرص و آز، ستيزه كاري ها، غرور ها دور و بر كنار باشد. لغزش وانحراف در زندگي نداشته وبراي فرزندان خير وسعادت محض باشد.
 
وقتي مادر با خدا پيوندي خالصانه داشته باشد راستي و زيبايي پديد مي آيد، منافع خود را ناديده مي گيرد و سود فرزندان را مي طلبد. به هر حال هنگامي كه اساس فكر مادر پيوند با خدا باشد زندگي رنگ و جهتي معين پيدا مي كند و فرزندش نیکو پرورش می یابد.
 
آنچه از عبادت مادر مورد نظر است پيوندي دائمي با خداست، منظور اين است كه وجهه نظر مادر در تربيت فرزند ودر انجام فعاليت هاي رزمره خدا باشد و ايمان به آفريننده مطلق پايه و اساس محكمي براي انجام وظيفه و تلاش باشد و فقط از او پاداش بطلبد. چيزي كه در اين عبادت مهم است وجود عشق وعلاقه مداوم است، يادآوري قلبي خداست آنچنان كه جلوه و اثرش در فكر وزندگي مادر عيان شود.
 
رمز عبادت ايجاد قدرت است، از آن بابت كه احساس تعلق و وابستگي به قدرتي بزرگ خود قدرت آفرين است. آدمي در طريق عبادت خود را به خدا وابسته مي كند عزت وبرتري را از او مي خواهد و از هر آلودگي به او پناه مي برد، جهت فعاليت خود را به سوي او سوق مي دهد و خود را به حقيقت به او متصل مي سازد،پس داراي احساس قدرت و بر اساس آن دور از هواي نفس وتبعيت از هوي است.
 
آنچه در عبادت مادر مطرح است، همه اش شب زنده داري، بي خوابي و تسبيح گفتن نيست، قرآن خواندنها، دعا گويي، ذكرها، روزه داري همه وهمه عبادت است ولي مهمتراز آن جنبه عملي و دخالت دادن معني در تمام فعاليت زندگي است. در انجام عبادت عمل و رفتار مهم است. صد سخن مادر در زمينه عبادت خدا به اندازه يك عمل چند لحظه اي در كودك نافذ نيست. صد بحث در مورد نماز به اندازه يك نماز خواندن نمي ارزد. روح ديني را بايد از طريق عمل به كودك تزريق كرد نه از راه حرف وسخن.
 
روح خلوص وخصوع مادر در حين عبادت، تضرعات و خيرخواهي او، بيداري و شب زنده داري هايش، عمل و رفتار اسلاميش در كودك موثر است. او در سايه عبادت شخصيتي مستقل با ملاك هاي ايماني ثابت و استوار پيدا مي كند. از رذيلت ها و پستي ها دور مي شود و همين خصايص در فرزند او اثر مي گذارد و او را آنچنان مي پروراند. از سوي ديگر وقتي شير مادر به همراه ياد خدا وارد دهان كودك مي شود به هنگامي كه دوران حملش با ذكر و ياد الهي باشد و به موقعي كه مادر در زندگي روزمره خدا را به ياد داشته وبه ياد كودك اندازد فرزندش غارتگر،كثيف و پست بار نمي آيد و ارزشهاي انساني را فداي مقاصد شخصي نمي كند.
 
اثر فعاليت هاي عبادتي مادر همه گاه حتي پس از مرگش در ذهن كودك نقش بسته است و آدمي را به ياد آن مي اندازد. امام مجتبي (ع) درباره مادر بزرگوارش مي گويد: شبها تا به صبح او را در محراب عبادت مي ديدم كه سر گرم دعا بود و اول همسايه را دعا مي كرد.